<span fr-original-class="customBullet" fr-original-style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block;" style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block; box-sizing: border-box;">•&nbsp; Oscar Ödülleri: 97. Oscar Ödülleri, bu yıl Los Angeles'taki Dolby Theatre'da düzenlenen törenle sahiplerini buldu. Anora En İyi Film dahil 5, The Brutalist 3, Dune: Part Two, Emilia Pérez&nbsp;ve Wicked ise 2’şer ödül kazandı.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Ayrıntılar: En İyi Erkek Oyuncu Ödülü, Brutalist'teki performansıyla Adrian Brody'nin; En İyi Kadın Oyuncu ödülü Anora'daki rolüyle Mikey Madison'ın, En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu ödülü, A Real Pain'deki rolüyle Kieran Culkin'in; En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu ödülü, Emilia Pérez'deki rolüyle Zoe Saldaña'nın oldu. En iyi Orijinal Senaryo Ödülü Anora'yla Sean Baker'a giderken, En İyi Uyarlama Senaryo dalında Conclave ile Peter Straughan Oscar'a layık görüldü.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Editörün notu: En İyi Animasyon dalında ödül alan Letonya yapımı&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/flow-icinde-bizim-olmadigimiz-bir-akis" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Flow'u</a> Işık Cansu Canayak'tan, En İyi Yabancı Film ödülünü alan Brezilya yapımı <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/im-still-here-ve-dargecit-cografyalar-ayri-acilar-ayni" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">I am Still Here'i</a> ise Olkan Özyurt'tan okuyabilirsiniz. Kazananların tam listesini ise bugün Duende'de bulabilirsiniz.</li></ul>

Aposto Gündem

<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 225, 68); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 225, 68); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Film:&nbsp;A Real Pain Yönetmen:&nbsp;Jesse Eisenberg Yapım yılı: 2024 Süre: 90 dakika</blockquote>Jesse Eisenberg’in yazıp yönettiği&nbsp;A Real Pain, senenin en sessiz sakin filmlerinden. Film, yeni kaybettikleri büyükannelerinin geçmişinin izini sürmeye Polonya’ya giden ve orada bir çeşit Holokost turuna katılan iki Yahudi Amerikalı kuzene odaklanıyor. Bu iki oldukça sıradan karakterin ve en az onlar kadar önemli—ya da önemsiz—tur arkadaşlarının eşliğinde fazlasıyla tarih, anlam ve duyguyla yüklü Holokost anıtlarını, şehrin Polonya Yahudileri için önem taşıyan bölgelerini ve Majdanek toplama kampını dolaşıyoruz biz de.&nbsp;Duygusal iniş çıkışlarla dolu bu kısa yolculuk, hem acı ve gözyaşıyla hem kırık, kırgın ve zamansız kahkahalarla hem de bolca uyku, yemek ve kavgayla göz açıp kapayıncaya kadar geçip gidiyor. Gerçek acı nedir, kimdir acı çekenler, acı nasıl çekilmelidir, acı çekilmeli midir, acıyla ne yapılır,&nbsp;çekmediğiniz, ama size miras kalan acılarla ne yapılır?&nbsp;Merkezine Holokost gibi altından kalkması, tarif etmesi, hatırlaması ve anlatması zor, imkansız bir gerçek acı yerleştiren A Real Pain, bu sorulara yalnızca küçük, çok küçük cevaplar fısıldayan, olabildiğince alçak sesle konuşan bir film. Ve belki de bu nedenle seyircisine zarifçe fakat sertçe, dürüstçe ve lafı dolandırmadan dokunabiliyor.<img src="https://images.aposto.com/2025/1/4/1740696686453.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.79" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">A Real Pain | Kaynak: IMDbA Real Pain, David (Jesse Eisenberg) ve Benji (Kieran Culkin) isimli iki birbirine zıt karaktere sahip kuzenin aralarındaki çatışmayı merkezine alıyor. David evli ve çocuklu, iş güç sahibi fakat bir yandan da OKB’si için ilaç kullanan, içinde debelendiği hayata ayak uydurmak için belli ki büyük bir enerji harcayan, duygularını bastırmayı seçmiş ve topluma uyum sağlamış genç bir adam. Benji ise sık sık duygusal iniş çıkışlar yaşayan, ağır bir depresyon geçmişi olan, bazen fazlasıyla dürüst ve sivri dilli, bir yandan da oldukça eğlenceli ve sevimli biri.&nbsp;Film bu iki karakteri acıyı yaşama ve yaşayamama biçimleri üzerinden yan yana koyuyor. Bunu yaparken Holokost’u arka planına alan Eisenberg, acıyı çoğunlukla kendilerinin bile farkında olmadığı şekillerde ruhen ve bedenen miras alan bir nesle&nbsp;uzatıyor kamerasını. David ve Benji’nin çatışması, aslında acıyı hatırlamanın ve yaşamanın tek bir yolu olmadığını, birbirinin zıttı gibi görünen duygu ve eylemlerin, gözyaşının ve hissizliğin, bağırmanın ve susmanın, çok düşünmenin ve hiç düşünmemenin bazen aynı kapıya çıkabileceğini söylüyor bize.&nbsp;Filmin neredeyse her sahnesinde çoğunlukla Benji’nin neden olduğu “uygunsuz” bir durum ya da çatışmaya şahit oluyoruz. Küfürlü konuşmaktan sakınmayan, her şey ve herkes hakkında gereğinden fazla yorum yapan Benji, toplumsal olarak kabul edilebilir sınırların biraz, ama yalnızca biraz dışında gibi. Benji sınır çizgisini her geçtiğinde başından beri daha uyumlu ve sessiz sakin bir karakter olarak resmedilen David’in ayıplayan veya huzursuz bakışlarıyla karşılaşıyoruz. Bu zıtlıktan doğan mizah, filmin duygusal ağırlığını dengeliyor ve tüm bu&nbsp;gerçek acının&nbsp;içinde seyirciye nefes alma alanı açıyor.&nbsp;Bir sahnede Benji, Varşova Ayaklanması Anıtı’nı gezerlerken bir anda kendine heykeller arasında bir rol biçiyor ve bir oyun başlatıyor. Tıpkı karakterler gibi biz de durumun karşısında ne hissedeceğimizi, ne tepki vereceğimizi bilemez bir hâlde seyrediyoruz olanları. Tüm bu olanlar—David’in de söylediği gibi—bir tür saygısızlık mı? Anılara ve anıtlara yalnızca saygılı bir mesafeden mi yaklaşmak gerekir? Anıların üzeirndeki bu görünmez kutsal harenin hafıza üzerinde nasıl bir işlevi var? Benji’ninki bir saygısızlık mı bilemiyoruz, tek bildiğimiz, hem bizim hem de karakterlerin normalde önünden geçip gideceğimiz bir anıtı artık tüm ayrıntılarıyla hatırladığımız.&nbsp;Benji’nin tur rehberi James’e teorik bilgiyi değil de deneyimi ve yaşanmışlığı, gerçek insanları ve tarihi önemsemesi gerektiğini söylemesi de biraz bundan. Hatırlamanın görmek dışındaki yolları olduğunu hatırlatarak. Dokunarak belki, duyarak, hissederek, hep birlikte orada bir anlığına olarak. Yeni bir anı yaratarak.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2025/1/4/1740696711178.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.34" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">A Real Pain | Kaynak: IMDbTura oldukça hareketli bu sahneyle başlayan film, Majdanek toplama kampına geldiğinde ise tüm çatışmasını arkada bırakmış, karakterlere dair söyleyeceği her şeyi söylemiş, bugünün acı ve anılarını yeterince anlatmış oluyor artık. Eisenberg burada kamerasını oldukça minimal kullanıyor ve yalnızca birkaç imgeyle (gaz odası, fırın, küller ve bir hücre dolusu eski ayakkabı) yetiniyor. Bu kadar bile yeterli. Bu kadarı yeterli. Geri dönüş yolculuğunda filmin başından beri tüm duyguları, öfkeyi de hüznü de neşeyi de en dürüst, açık ve filtresiz hâliyle yaşayan Benji’nin gözyaşlarına boğulduğunu görüyoruz. O kadar. Kadrajın merkezinde bile değil Benji, kenarda duruyor, diğerleriyle eşit mesafede.&nbsp;Filmin pek çok sahnesine eşlik eden Polonyalı besteci Chopin’den bu sefer daha yumuşak, neşesi hüznüne baskın bir parça çalıyor arkada. Gözyaşları, diğer yolcuların sessizliği ve sanki teselli eder gibi sakince yola eşlik eden müzikle dengeleniyor. Böylesine titizlikle kurulmuş bu duygusal boşalma anı, daha bir sahne önce gördüğümüz imgelerin gücüne, söylediklerine, hissettirdiklerine ve düşündürdüklerine saygıyla, sessiz sedasız, akıp gidiyor.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2025/1/4/1740696742873.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">A Real Pain | Kaynak: IMDbFilmin Benji üzerinden dokunduğu bir diğer mesele ise dürüstlük. Benji yalnızca bu Holokost turu üzerinden dayatılan saygılı, mesafeli ve tektip hatırlama biçimini eleştirmekle kalmıyor, aynı zamanda buradaki örtük anlamları da ifşa ediyor. “Turistik” mekanların sıra sıra gezildiği, İngiliz tur rehberinin bu yerler hakkında ara vermeksizin kitabi bilgiler sıraladığı bir noktada Benji, rehber James’i kırmak pahasına isyan ediyor. "Gerçek insanlardan, gerçeklerden bahsetmek daha iyi olmaz mı?" diye soruyor James’e. Bir başka “sınır aşımı” anı gibi gözüken bu isyanın, aslında dürüstçe yapılmış ve oldukça gerekli bir eleştiri olduğunu ancak sakinleştikten sonra anlıyor James. Benji’nin burada ifşa ettiği örtük anlam, bu gezinin çoğunlukla orta sınıf ziyaretçiler için tasarlanmış, olabildiğince az duyguya, “tetikleyici” ana yer veren, yalnızca bilgilendirici olması beklenen, steril hâle getirilmiş, gerçek acı her neyse ondan uzak, soğuk ve fazla “güvenli” bir deneyim olması.&nbsp;Benji asla oradaki gerçek acıyı&nbsp;duyumsayamayacağının ve tarihin içinde hatırlayamayacağı, aklının bile almayacağı milyonlarca şeyin gömülü olduğunun farkında. Ama acının ihtimalinden, biraz olsun duygu—acı, öfke, yas, pişmanlık, suçluluk—hissetmekten bunca kaçışın da bugünün dünyasına ait hastalıklı bir çaba, bir tür uyuşturucu olduğunu söylüyor gibi de bir yandan. David’e defalarca “Sen böyle değildin, sen duygusaldın. Her şeye ağlardın” deyişi biraz bundan. Acıyı kendisi gibi yaşayan tek bir dost, bir yol arkadaşı. Belki havaalanında kalıp etrafı arayan gözlerle izlemesi bundan. Belki biri, bir kişi vardır hâlâ ağlayabilen. &nbsp;A Real Pain’i bugün bu kadar özel kılan, unutma değil, hatırlama biçimlerine dair&nbsp;bir sözü olması belki. Başkalarının acılarına bakmaya&nbsp;dair her kafadan bir sesin çıktığı, didaktik, her daim parmak sallayan ve suçluluk hissinin kendinden menkul gücüne inanmış bir bugünden, beklenmedik derecede sakin ve zarif bir hikaye çıkarıyor Eisenberg. Ve birilerine bir şeyler hatırlatmaya kalkışmadan, seyircisini zaten hatırlamaya çalışan, soran, merak eden, iyileşmeyi ve iyileştirmeyi arzulayan insanlar olarak hayal ediyor.Nerede izleyebilirsin?&nbsp;A Real Pain,&nbsp;bugün gösterime girdi.Benzer işler:<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Hiroshima Mon Amour&nbsp;(1959, Alain Resnais)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Harold and Maude&nbsp;(1971, Hal Ashby)</li></ul>

Duende

Gerçek acı nedir, kimdir acı çekenler, acı nasıl çekilmelidir, acı çekilmeli midir, acıyla ne yapılır, çekmediğiniz, ama size miras kalan acılarla ne yapılır? "A Real Pain", bu sorulara küçük, çok küçük cevaplar fısıldayan, olabildiğince alçak sesle konuşan bir film. Başkalarının acılarına bakmaya dair her kafadan bir sesin çıktığı, her daim parmak sallayan ve suçluluk hissinin kendinden menkul gücüne inanmış bir bugünden, beklenmedik derecede sakin ve zarif bir hikaye çıkarıyor Eisenberg.

A Real Pain: Acıyla ne yapılır?

2024’ten kalanlar, devam filmleri, uzantı filmler, yeniden çevrimler ve özgün projeler... 2025’te izleyeceğimiz, aylar öncesinden heyecan yaratan filmleri listeledik.

A Real Pain ile ilgili hikayeler